در کتیبه هاى میخى داریوش بزرگ، شاه هخامنشى که در بیستون و تخت جمشید کشف شده اند «ماکا» یا «مکه» نوشته شده که در آن زمان استان چهاردهم امپراطورى بزرگ هخامنشى بوده است. در زمان ساسانیان به بلوچستان «کوسون» مىگفتند و هرودوت مورخ بزرگ یونان نام این سرزمین را «مکیا» یا «مکیان» در آثار خود نوشته است.
به عقیده دانشمندان مکران مشتق از نام یک قوم هندی (دراویدى ) است که یونانىها آن را «ماکاى» یا «موکاى» مىنامیدند و در کتیبه هاى بدست آمده، «ماکا» و «ماسیا» است. نام این ولایت درزبان یونانى «گِدْروسیا» بوده و به نظر هرودوت از شعبهاى از اقوام آریایى به نام «دَروسیاپوى» اخذ شده است. البته از دوران اسلامى این منطقه «مکران» نامیده شده است و جغرافى نویسان اسلامى از این منطقه به نام «مکران» یا «مکوران» یاد کرده اند. مارکوپولو سیاح معروف به بلوچستان «کسماکوران» گفته است، به نظر مىرسد این کلمه خلاصه شده کلمات (کیچ )واقع در بلوچستان پاکستان و( مکران )واقع در جنوب شرق ایران باشد.
نئارک دریاسالار یونانى اسکندر مقدونى این منطقه را «اراباه» نامیده است.
اما بطورکلى درحال حاضر بلوچستان به منطقه وسیعى از جنوب شرق ایران و قسمتى از شرق پاکستان اطلاق مىشود که ساکنان هر دو قسمت را قومى از نژاد آریایى بنام بلوچها تشکیل مىدهند.
برخى از مورخان عقیده دارند که از قرن سوم هجرى به بعد از کلمه بلوچستان سخن به میان آمده است وقبل از آن به نامهاى متعددى از قبیل: ماکارونه، ماکامى (موکاى)، آراینا، گِدْروزیا و مکران نامیده شده است و در این سرزمین قبل از قرن سوّم هجرى اقوامى بنام جَتْ زندگى مىکردند و بلوچها (بلوص) که از اقوام آریایى مىباشند بعدها از سواحل دریاى خزر و از راه کرمان و خراسان به این سرزمین وارد شده اند و نام خود را بر آن به عنوان میراث گذاشته اند.
نظرات بسته شده است.