تعیین میزان املاح در دغ و کویر از نظر کمی مستلزم تحقیقات بیشتری در آینده است و همچنین بهره برداری از دغ بستگی به شناخت قابلیت ها و محدودیت های آن دارد . مهمترین محدودیت دغ را می توان بافت سنگین تا خیلی سنگین آن و در نتیجه نفوذپذیری کم دانست. دغ رفسنجان یکی از معروفترین دغهای کشور است که در حال حاضر باغهای پسته در آن رواج دارد. دغ کبوتر خان و باغین کرمان نیز از دیگر دغهای کشور هستند که آنها نیز به پستهکاری اختصاص یافتهاند. خاک این دغها قبل از کاشت بسیار سنگین است و پستهکاران برای حل این معضل با تعویض خاک آن را سبک میکنند.
نتایج تجزیه فیزیکوشیمیایی خاک در دغها نشان دادª مهمترین عامل محدود کننده در دغ ها بافت خیلی سنگین و نفوذ پذیری کم است ( البته در حالت طبیعی و دست نخورده نه در حالت فعلی که بافت افق های سطحی اصلاح شده اند ). این اراضی به دلیل اینکه جزو پست ترین نقاط یک حوزه آبخیز محسوب می شوند نسبت به نقاط دیگر در بیابان دارای رژیم مرطوب تری هستند ، پس چنانچه کیفیت آبهای موجود ( چه سطحی چه زیرزمینی ) مناسب باشد با برطرف کردن محدودیت سنگینی خاک می توان کشاورزی ، باغداری و جنگل داری را در این اراضی رونق داد . در حال حاضر در دغ های رفسنجان ، کبوترخان و باغین با استخراج آب از چاه ها و قنوات آبیاری باغات پسته انجام می گیرد .
در بیشتر عرصه های بیابانی خشک ، تپه های ماسه ای عوارضی رایج هستند که شدت و جهت باد محل انباشت این تپه ها را مشخص می نماید . از نظر دانه بندی مواد نهشته شده این تپه ها درشت دانه بوده دارای PH خنثی و املاح آن بسیار کم و یا ناچیز است . این مواد به عنوان منابع قرضه به علت فراوانی و رایگان بودن برای تعدیل بافت خاک در دغ ها بسیار مناسب هستند . در حال حاضر پسته کاران با ایجاد کانالهای به عرض 1 – 5/0 متر و عمق یک متر و به طول باغات برای کاشت درختان پسته از این مواد استفاده می کنند . معمولاً پس از کندن کانال در اراضی رسی دغ به کمک تریلر تراکتور مقداری از آن را از باغ خارج نموده و به جای آن مواد تپه های ماسه ای همراه با مقداری از خاک اصلی اراضی و کود دامی را در داخل کانال ها می ریزند . سپس نهال های پسته را در روی این کانال ها به فواصل معین غرس می نمایند .
نظرات بسته شده است.