این اثر در تاریخ ۱۱ دی ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۴۵۲۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. از آثار تاریخى دوره قاجاریه است که در کیلومتر 7 جاده شیراز به بوشهر در سمت چپ بر روى یک رودخانه کوچک واقع شده است. این پل از نظر موقعیت راه به کاروانسراى چنارراهدار منتهى مىشود. این پل به صورت یک دهانهاى بر روى بستر صخرهاى با استفاده از مصالح سنگ، ساروج، گچ و آجر ساخته شده است. بخشهایى از پل که با آب در ارتباط است، از سنگ و ساروج ساخته شده و در قسمتهاى دیگر مصالح غالباً سنگ و گچ مىباشد. دهانه پل در پایین تا ارتفاع 40/2 مترى از سنگهاى تراش خورده و ساروج ساخته شده است. سنگهاى زیرین بزرگتر و سنگهاى فوقانى کوچکتر هستند. دهانه طاق از آجر ساخته شده است. ابعاد این آجرها 5×20×20 سانتىمتر است. طاق دهانه تیزدار بوده و روش آجرچینى آن رومى است. بخشى از لایه روى آجر چینى پوسته کرده و لایه زیرین به روش ضربى آجرچینى شده است. در مجموع طول این پل 52 متر و عرض آن 70/5 متر مىباشد. در دو طرف پل جانپناهى به ارتفاع تقریبى 1 متر و ضخامت 70 سانتىمتر ساخته شده است. ارتفاع طاق 6 متر و عرض دهانه پل 10/7 متر مىباشد. این پل در بخش ورودى خود داراى موجشکن است. در مجاورت این پل در بخش غربى یک سازه سنگ و گچى طاقدار وجود دارد که احتمالاً با پل اصلى در ارتباط بوده است.از این پل در حال حاضر به عنوان محل عبور عشایر کوچرو استفاده مىشود. از خصوصیات بارز این اثر استفاده از آجر و سنگ به صورت توأم براى ساخت پل بوده است. این پل عنصر تزیینى خاصى ندارد و تنها طاق آجرى موجود کمى به آن جنبه تزیینى کاربرى داده است.
