باغ سنگی در 45 کیلومتری جنوب شرقی سیرجان و در نزدیک روستای بلورد قرار دارد. شاید زمانی که در یکی از روزهای سال 1340 درویش خان گنگ اسفندیارپور به نشانه اعتراض به از دست دادن زمین‌هایش در کشاکش ماجرای اصلاحات ارضی درخت‌های خشک شده باغش را با سنگ‌ها تزیین کرد هرگز فکر نمی کرد روزی این باغ جزو جاذبه‌های گردشگردی استان کرمان محسوب شود و به اندازه‌ای معروف و مطرح شود که عکاسان و گردشگران برای دیدن و عکاسی و جاودانه ساختن آن از هر گوشه و کنار کشور راهی آن شوند. درویش خان اسفندیارپور؛ کشاورزدر آن دوران نه تنها مکنت حاصل از کشاورزی مکانیزه و خودکفایی برایش به ارمغان نیامد، بلکه به سبب ضربه‌هایی که از برخوردهای دولتی بر روح و روانش وارد شده بود به کوه و صحرا زد و مجنونی پیشه کرد. روزی درویش خان در صحرا می‌آرامد و خواب‌نما می‌شود. پس از بیدار شدن تخته سنگ عجیبی را زیر سر خود می بیند و آن را به خانه می‌برد و به درختی می‌آویزد. وی روزهای بعد، قطعه سنگ‌های دیگری می‌یابد. با سیم‌های تلگراف، سنگ‌ها را به درخت‌های اطراف چادرش آویزان می‌کند. به زودی باغی از سنگ در اطراف چادر برپا می‌شود. درویش خان پس از 90 سال زندگی در 19 فروردین سال 1386 درگذشت و پیکرش در محل باغ سنگی بلورد سیرجان به خاک سپرده شد.
پرویز کیمیاوی از جمله افرادی است که از زندگی درویش خان و باغ سنگی اش فیلم ساخته است؛ کیمیاوی دو بار زندگی درویش خان را به صورت فیلم درآورد. یک بار سال۱۳۵۰ که یک فیلم داستانی بود و خود درویش خان و خانواده‌اش در آن بازی می‌کردند و یک بار دیگر هم سال۱۳۷۳ به باغ سنگی بازگشت تا از اوضاع درویش خان بعد از ۲۳ سال باخبر شود؛ این بار یک فیلم مستند ساخت و نامش را گذاشت پیرمرد و باغ سنگی. بعد از پخش فیلم هم قرار شد استانداری و میراث فرهنگی برای حفظ و حراست باغ کارهایی بکنند؛ دورش حصاری بکشند. برایش نگهبانی بگذارند و… اما تا همین امروز که بیش از ۵۰ روز از خاک سپاری درویش خان گذشته خبری از اجرای این قول‌ها نبوده است.
