بیابان کالاهاری منطقه وسیع خشکی در آفریقای جنوبی نیمه خشک است که مساحتی بالغ بر 900.00 کیلومتر مربع دارد. که بیشتر «بوتسوانا» Botswana و بخشهایی از نامیبیا و آفریاقی جنوبی را به عنوان بخش نیمه بیابانی و منطقه‌هایی وسیع از چراگاه‌های عالی را تحت پوشش قرار می‌دهد که بعد از باران به این شکل می‌شوند. بیابان کالاهاری جنوبی‌ترین بخش آفریقاست و از یک قسمت بیابان و یک قسمت فلات تشکیل شده است. کالاهاری حیوانات و گیاهان مختلفی را در خود دارد و حفظ می‌کند چرا که اغلب بخش‌های آن یک بیابان واقعی نیست. بارش‌های باران کمی در اینجا وجود دارد و درجه حرارت هوا در تابستان به شدت بالاست. در سال معمولا بین 3-7.5 اینچ باران می‌آید. کالاهاری مجموعا 2.500.000 متر مربع مساحت را در برمی‌گیرد که شامل مناطق «بوتسوانا»، نامیبیا، آفریقای جنوبی است و به بخشهایی از آنگولا، زامبیا و زیمبابوه نیز پیشروی کرده است.
بیابان کالاهاری بیشتر بوتسوانا و بخشهایی از شمال آفریقای جنوبی و شرق نامیبیا را دربرمی گیرد. این بیابان بخشی از حوضه ی شنی نیمه خشک وسیعی است که به سمت آنگولا،زامبیا، و زیمباوه کشیده شده است. نام کالاهاری از کلمه ی گلاگدی مشتق شده است که به معنی عطش زیاد است.
تنها رودخانه همیشگی «اوکاوانگو» نام دارد که به یک دلتا در شمال غربی می‌ریزد و به وجود آمدن باتلاق‌ها باعث غنای حیات وحش این منطقه شده است. بسترهای رودهای خشک شده قدیمی- به نام اومورامبا- از مسیرهای شمالی اصلی رد می‌شوند و استخرهایی را برای ذخیره باران در فصل بارانی فراهم می‌آوردند. پس این قسمت تبدیل به پناهگاه ارزشمندی برای حیوانات وحشی از فیل تا زرافه و شکارچیانی مثل شیر و چیتا می‌شود. باوجود بودن پلنگ و چیتا پرندگان رودخانه ای نیز به اینجا می‌آیند.
بازیهای مرکز صحرای کالاهاری یکی از طبیعی ترین رقابت‌های آفریقا و حتی جهان میباشد، این بازیها در مرز بین بوتاسوانا و نامیبیا و بین ساکنان بومی‌این ناحیه انجام می‌گردد. بسیاری از ساکنان صحرای کالاهاری در سال ۲۰۰۲ به دلیل حفاظت دولتها و سازمانهای جهانی از این منطقه بکر طبیعت از این سرزمین اجدادی به زور رانده شده اند. این مسابقات تحت نظر ارگانهای دولتی و مابین بومیان این منطقه انجام میگردید و شامل شکار و ارائه مهارت در شکار حیوانات مختلف است.در سال ۲۰۰۶ با حمایت سازمانهای جهانی محدوده ای بدون مرز از صحرای کالاهاری به بومیان این ناحیه برگردانده شد. این بومیان خود به نوعی میراث طبیعی بشر محسوب میگردند.
