قبل از این که انسانها با فناوری ساخت سرپناه آشنا شوند، غارهای موجود، تنها محل سکونت آنان بودند. انسانهای نخستین یک دوره غارنشینی را پشت سر گذاشتند تا این که بر اثر کار بیشتر و کسب تجربه و ارتباط با دیگر گروههای انسانی، موفق به ساختن سرپناههایی شدند و غارها را به عنوان سکونتگاه ترک کردند. به این دلیل، تمامی غارهای ایران از نظر باستان شناسی و یافتن ابزارهای سنگی انسانهای اولیه، دارای ارزش ویژهاند.
از سوی دیگر، غارها در زمان حمله دشمن مخفیگاه و سکوتنگاهی مطمئن برای انسانهای ساکن در اطراف آنها بودهاند. در این مواقع اجتماعات کوچک انسانی که در مسیر حرکت و حمله دشمن قرار میگرفتند، تمامی ابزار و وسایل خود را بر میداشتند و قبل از برخورد با دشمن، در کوهها و غارهای منطقه سکونت خود پناه میگرفتند.