مردم در طول تاریخ همیشه در کنار حیات وحش زندگی می‌کرده‌اند، اما در گذشته محیط گسترده‌تر بود و پرندگان و حیوانات می‌توانستند وقتی با پیشرفت شهرها زیستگاهشان در معرض نابودی قرار می‌گرفت به راحتی به جایی دیگر نقل مکان کنند. امروز متأسفانه وضع به کلی متفاوت است و جانوران وحشی مجبورند در زیستگاه‌هایی که از بنیاد تغییر کرده‌اند به هر نحو شده زندگی کنند. قانون امروز برای حیات وحش چنین رقم خورده است:
یا خودت را هماهنگ کن یا بمیر
جالب است؛ انسان شرایطی را برای موجودات دیگر پدید آورده که نه راه پس دارد نه راه پیش، و باید هر طور شده خود را با سرنوشتی که نوع انسان برای زیست‌شان رقم زده مطابقت دهند، قابلیت‌های خود را با آن سازگار کنند و یا تن به مرگ و نابودی خود و نوع خود بدهند. حیوانات نیز برای حل بحران زیستی- اقامتی موجود، باید خود را با شرایط نوین وفق دهد. پس در نخستین گام مجبورند در نزدیکی محل کار و زندگی انسان‌ها برای خود خانه بسازند و زیست کنند، حال بستگی به آن جامعه دارد که به آنان خوشامد بگوید یا نگوید! حتی کسانی که به حیوانات عشق می‌ورزند وقتی آن حیوانات در محل زندگی با آنان شریک می‌شوند خود را با شرایطی متفاوت رویارو می‌بینند! دارکوب‌ها، اول صبح و وقتی صاحبخانه و خانواده‌اش در خواب ناز به سر می‌برند شروع به نوک زدن به دیوارها و ستون‌های چوبی می‌کنند؛ ایگواناهای سبز استخر یا حوض خانه‌ها را با مدفوع خود کثیف می‌کنند؛ جغدها موش‌های مرده را روی تیرهای چوبی و نشیمنگاه‌های دیگر خود جا می‌گذارند؛ کبوترها و قمری‌ها در سقف تخم می‌گذارند؛ یا خفاش‌ها لانه‌های زیر شیروانی خود را پر از فضله می‌کنند و همه این‌ها به اضافه سر و صدای حاصل از حضور حیوانات، زندگی را برای ساکنان محل با زندگی پرمشغله‌ای که دارند تحمل ناپذیر می‌کند. خوشبختانه، کارهای فرهنگی گسترده‌ای که در سده گذشته توسط پیشگامان نهضت حفاظت از طبیعت و دوستی با حیات وحش صورت گرفته به بار نشسته و آنان را با دانسته‌های مجهز ساخته که قادرند با این مسایل به نحوی انسانی و موافق محیط زیست کنار بیایند. همیشه راه‌هایی برای حل آگاهانه اینگونه مسایل با حیوانات وجود دارد؛ هوش انسان بیشتر است و کافی است کمی به مغز خود زحمت بدهد تا بتواند مشکل را حل کند؛ راه حل نیست! راه‌های ابتکاری مختلفی را می‌توان برای جلوگیری از رفتار مزاحمت‌آمیز حیوانات به کار برد، حل این معما فقط به کمی شکیبایی و اندکی تحمل نیاز دارد.
WRC
مرکز نجات حیات وحش (WRC) در کانادا نیز اطلاعاتی در مورد چگونگی رفتار با حیوانات در اختیار مردم گذاشته و دفتری به منظور پاسخگویی به سوالات و راهنمایی مردم ترتیب داده است. این مرکز با کمک به دامپزشکان در زمینه مداوای حیوانات زخمی یا جوجه‌های پرندگان یا دیگر حیوانات بی‌سرپرست کار خود را آغاز کرد. این مرکز از گروه‌های کوچکی از مردم تشکیل شده که با جمع‌آوری پول و تهیه امکانات به کمک حیات‌وحش- به ویژه در مورد حیوانات زخمی و پدر و مادر از دست داده (یتیم) می‌شتابد. WRC یک واقعیت را خط مشی خود قرار داده و سیاست‌های کاری‌اش را براساس آن بنا نهاده است: امروز اگر با حیواناتی وحشی مواجهیم که در اطراف ما زندگی می‌کنند و برایمان مزاحمت ایجاد کرده‌اند باید دنبال دلیل آن بگردیم؛ آیا اگر ما جنگل‌ها، بیابان‌ها و زیستگاه‌های آنان را از بین نبرده بودیم آنها مجبور می‌شدند به زندگی اطراف ما روی آورند و هر روز با ده‌ها خطر ناشی از حضور آدمیان در همسایگی خود مواجه باشند؟
حفظ قطعه‌ای از زمین خدا برای زندگی حیات‌وحش، صاحبان اصلی آن، آنقدرها هم دشوار نیست، تا وجدان آدمیان چه بگوید.
نظرات بسته شده است.